محمد حسين در اين خانواده اصيل و لبريز از ناز و نعمت و رفاه مادى بدنيا آمده بود، اما هنوز كودك نورسى بيش نبود، كه استعداد ذاتى و خلاقيت ذوقى خود را بروز داد، آن را در راه هنر خطاطى و زيبا نويسى به كار گرفت ، و در همين سن و سال در ميان اهل ذوق و ادب ، به موفق و هنرمند سرشناس معروف گرديد. اما محمد حسين استعداد سرشار خود را فقط در راه خطاطى منحصر نكرد، بلكه در حوزه علمى نجف به آموختن علوم مقدماتى و ادبى حوزوى پرداخت و قبل از آن كه به بيست سالگى برسد، به حوزه علمى عظيم (نجف اشرف ) مهاجرت نمود.
او در نجف اشرف به آموختن علوم فقه و اصول پرداخت ، در حوزه درسى آيت الله العظمى شيخ محمد كاظم معروف به (آخوند خراسانى ) شركت نمود و مدت سيزده سال بطور جدى از مباحث اصولى استاد استفاده ها برد. حتى بر كتاب عميق (كفايه الاصول ) استاد، حاشيه ها و نقد و نظرها هم وارد آورد، و تا سال 1329 كه استاد زنده بود، از شاگردان معروف و سرشناس او محسوب مى گرديد.
محمد حسين ، براى ادامه تحصيل خارج فقه ، به حوزه درسى علامه محقق (سيد محمد اصفهانى ) وارد شد و تا اين استاد هم حيات داشت از وجود او بهره ها برد.آن گاه خود از سال 1329 در حوزه نجف به تدريس دوره هاى اصول و فقه مكاسب پرداخت ، و در طى يك دوره پانزده ساله تدريس فقه و اصول ، شاگردان بزرگى پرورش داده كه بعدها هر يك از عالمان بزرگ و مراجع تقليد گرديدند.
عمده عظمت آيت الله محمد حسين غروى اصفهانى در اين بود، كه به غير از خلوص نيت و پاكى باطن و دانائى عميق به فقه و اصول ، در فلسفه و كلام و ادبيات عربى و فارسى نيز داراى آگاهى دقيق ، ذهن روشن و خلاقيت فراوان و فوق العاده اى بوده ، تا جائى كه توانسته است ، در حوزه علمى كهن نجف اشرف ، و ساير حوزه هاى دينى ، موج علمى و ادبى درخشانى بيافريند، كه اين معنا در آثار ماندگار او به خوبى نمايان است .
آيت الله محمد حسين غروى ، از خود بيش از سى اثر علمى دقيق به جاى گذاشته ، كه معروفترين آنها عبارتند از:
1 حاشيه بر كتاب (كفايه الاصول ) آخوند خراسانى .
2 حاشيه بر كتاب (مكاسب ) شيخ انصارى .
3 رساله اى در (اصول فقه ).
4 منظومه (تحفه الحكيم ) در فلسفه .
5 رساله اى درباره (معاد).
6 ديوان اشعار عربى به نام (الانوار القدسيه ) مجموعه 24 قصيده درباره تاريخ پيغمبر(ص ) و خاندان آن حضرت .
7 رساله علمى در فقه به فارسى و عربى .
8 مجموعه مدايح و مرائى اهل بيت (ع ) و غزلهاى عرفانى ، به نام (ديوان كمپانى )، كه عمده شهرت اين فقيه ، حكيم و اديب بزرگ در جامعه ما به خاطر ديوان فارسى و اشعار ناب و عميق او مى باشد، و خوشبختانه ديوان فارسى او در ايران و ديوان عربى او اخيرا براى دومين بار در بيروت با 164 صفحه چاپ شده است .
شاگرد وارسته او (محمد رضا مظفر) هم از ايمان و اخلاص ، از معرفت و عرفان ، از تواضع و فروتنى ، و از عظمت و بصيرت و مقام بلند استاد سخن فراوان گفته است .
سرانجام اين عالم بزرگ ، كه سراسر عمر شصت و شش ساله اش ، سرشار از نور و معرفت و لبريز از علم و فضيلت بود، سپيده دم پنجم ذيحجه سال 1361 هجرى ، در حال خواب دچار سكته قلبى شد، در نجف اشرف چشم از جهان فروبست ، و با تجليل از سوى عالمان و مدرسان حوزه نجف ، جسدش در اطاقى متصل به گلدسته شمالى ايوان طلاى حرم اميرالمومنين (ع ) در آغوش خاك قرار گرفت .(5)
اين فقيه ، فيلسوف و عارف بزرگ ، از خود شاگردان فراوان و برجسته اى به يادگار گذاشت ، كه هر كدام داراى آثار زياد علمى و رساله هاى علمى نيز گرديده اند.
تعدادى از شاگردان معروف و صاحب تاءليفات او عبارتند از:
1 - آيت الله سيد ابوالقاسم خوئى ، مجتهد معروف .
2 - آيت الله شيخ عبدالحسين امينى ، نويسنده (الغدير).
3 - آيت الله سيد محمد حسين طباطبائى ، صاحب تفسير (الميزان ).
4 - آيت الله شيخ محمد على اراكى .
5 - آيت الله شيخ تقى بهجت .
6 - آيت الله شيخ محمد طه .
7 - آيت الله سيد هادى ميلانى .
8 - آيت الله سيد محمد رضا مظفر.
9 - علامه مرتضى چهاردهى .